The panic years

Toen mijn ex onze relatie verbrak op mijn 36ste hadden wij geen kinderen. Ik verlangde er wel naar en kon me eigenlijk geen leven zonder kinderen voorstellen. Ik had tijd nodig om de relatiebreuk te verwerken, maar zodra er ruimte kwam, begon ik mijn zoektocht naar mijn liefdespartner, de vader van mijn toekomstige kinderen. Ik ging voor ware liefde, geen b keus. Nee echte liefde. Een liefde die mij weer gelukkig zou maken en mij de kinderen kon geven waarnaar ik zo verlangde.

Het werd een doelgerichte zoektocht die me vooral weghield van mezelf en van al het moois dat het leven te bieden heeft. Hoewel ik genoeg leuke dingen deed en fijne mensen om me heen had, voelde ik diep van binnen altijd een leegte en een sterk verlangen. De maanden en jaren vlogen voorbij en ik werd steeds onrustiger. Inmiddels was ik 39 nog steeds single en kinderloos.

Een andere route

Een groot cadeau kreeg ik van een collega, en dat cadeau wil ik graag ook met jou delen. Zelf wist ik er namelijk niets van, en misschien jij ook niet. Ze vertelde me over de mogelijkheid om je eicellen in te laten vriezen.

In eerste instantie was ik sceptisch en dacht ik vooral in beperkingen. Ik was al 39 jaar en dacht: “wat gaat het mij nu nog opleveren”. Ook maakte ik me zorgen over de kosten: “Het is geen goedkope behandeling, hoe kom ik überhaupt aan het geld?” Ik had het niet op de plank liggen. Kortom, niet helpende gedachten. Maar uiteindelijk gaf mijn grote verlangen mij de kracht om mijn niet-helpende gedachten om te zetten in helpende. In plaats van te focussen op beperkingen, ging ik mogelijkheden zien. Ik kwam in de actiemodus, waardoor ik het traject in het ziekenhuis kon starten.

Na verschillende onderzoeken kreeg ik te horen dat ze mij het traject niet zouden aanbieden. De verwachte opbrengst (eicellen) zou te klein zijn. M’n wereld stortte in. Het voelde alsof ik te horen kreeg: Sorry, je zult in dit leven geen kinderen meer krijgen.

Wat extra pijnlijk was, was dat de arts in hetzelfde gesprek voorstelde: “Misschien is pleegzorg iets voor je?” Ik nam het foldertje aan en liep verslagen de spreekkamer uit.

Ik kan je zeggen dat dit misschien wel de zwaarste klap is geweest die ik ooit heb moeten verwerken. Ik wist niet waar ik het zoeken moest, wilde dat het niet waar was, en kon alleen maar huilen. Het moederschap voelde als de essentie van mijn bestaan. Dit waren intense, zware tijden. Maar toen ik weer wat meer tot mezelf kwam, besloot ik het er niet bij te laten zitten. In het buitenland waren ze immers veel verder op dit gebied. Dus ging ik opnieuw op onderzoek uit.

Het is overigens ontzettend belangrijk om erover te blijven praten. Dat heeft mij enorm geholpen. Je zult merken dat je niet de enige bent, en dat er mensen zijn die je kunnen adviseren omdat ze zelf of in hun omgeving iets soortgelijks hebben meegemaakt.

Uiteindelijk kwam ik uit bij het UMC in Utrecht. Gewoon in Nederland dus, haha. Ik ontmoette daar een fantastische arts die mij heel eerlijk en direct het realistische plaatje schetste, maar de keuze volledig bij mij liet. Ik besloot er uiteindelijk voor te gaan. 

Dit was zonder twijfel het beste cadeau dat ik mezelf heb gegeven! Het gaf me tijd, rust en een gevoel van zeggenschap. Ik maakte mezelf geen slachtoffer van de situatie, maar nam de regie in eigen handen. Zo werkt dat dus in het leven… Er is zoveel meer mogelijk dan je ( misschien ) denkt!

Met dit verhaal hoop ik je niet alleen te informeren, maar vooral ook te inspireren. Blijf altijd in mogelijkheden denken en geef niet op. Wat betreft de financiële kant: ik weet dat er bijvoorbeeld vrouwen zijn die een crowdfunding starten. Hoewel ik er zelf bewust niet voor heb gekozen, zijn er natuurlijk ook andere opties, zoals het overwegen van alleenstaand moederschap.

Van rust naar innerlijke rust

Ik had dus veel meer rust, maar echte innerlijke rust ontstond pas nadat ik de documentaire “Heb je kinderen?” had gekeken. In deze documentaire onderzoeken single vrouwen met een kinderwens het alleenstaand moederschap. Aan het eind van de docu zegt één van de vrouwen:

“Ik ben zoveel meer dan dat wat er niet is.”

Deze ene zin veranderde mijn hele blik op mijn leven. Wat was ik eigenlijk aan het doen? Ik was alleen maar aan het najagen wat ik niet had, terwijl er zoveel moois in het leven is om van te genieten.

Deze shift in perceptie veranderde alles. Ik leef nu! En wat doe ik, ik laat het leven aan me voorbij gaan door vooral bezig te zijn met de toekomst.

Stap voor stap begon ik steeds meer dankbaarheid te voelen voor alle mooie dingen in mijn leven. Elke dag ervoer ik meer geluk en liefde en vond ik langzaamaan acceptatie in mijn situatie.

Natuurlijk blijven pijnlijke momenten bestaan. De kunst is om de pijn te omarmen en aanwezig te zijn bij wat er is, precies zoals het op dat moment voelt. Dit kan ontzettend moeilijk zijn, dat weet ik als geen ander. Maar je hebt de keuze: omarm het moment zoals het is, of blijf vasthouden aan wat er op dat moment ontbreekt.

Geloof me, ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou kunnen zeggen, maar ik voel me vervuld en haal ontzettend veel voldoening uit het leven, ook zonder kinderen ( en zonder partner).

Wil je iets vragen of gewoon iets delen? Stuur gerust een mail naar marja@coachjouwgeluk.nl, ik reageer met alle liefde! 

Liefs, Marja