MARJA ROZEMEIJER

Geluk begint
niet bij een relatie.
Geluk begint bij jezelf
.

Hi, ik ben Marja

Ik ben Marja, gelukscoach en mentor.
Ik help single vrouwen van een gevoel van leegte en tekort naar een gelukkig en vervuld leven van binnenuit. Ik geloof dat elke single vrouw compleet gelukkig kan zijn, ook zolang de liefdespartner er (nog) niet is. Natuurlijk, het vergt tijd, liefdevolle aandacht en zelfreflectie, maar met de juiste strategieën, praktische tools, inzichten en begeleiding zal je gaan ervaren dat het makkelijker is dan je nu wellicht denkt! Dit is niet alleen waardevol voor jou als single, maar voor jou voor de rest van je leven.  

Door mijn opgedane kennis, jarenlange persoonlijke ontwikkeling en natuurlijk mijn persoonlijke verhaal, denk ik dat ik jouw pijn en verlangens goed begrijp. Het is mijn missie en grote passie om jou te inspireren en te begeleiden in jouw persoonlijke reis naar meer vervulling, zelfliefde en geluk. Het is tijd om te ontdekken hoe single zijn niet alleen een status is, maar ook een betekenisvolle reis.

Over mij

Ik kan me niet herinneren dat ik als klein meisje hele grote dromen had. Huisje, boompje, beestje, dat leek me heerlijk. Ik was een blij meisje. Omringde me graag met mensen, maakte het hen graag naar de zin. Niet zozeer om aardig gevonden te worden, maar gewoon omdat het me een goed gevoel gaf andere mensen blij te zien en nog mooier, dat ik daaraan kon bijdragen.

Jaren vlogen voorbij. Niet alles ging voor de wind, maar ik leek eerder een zondagskind dan een pechvogel. Ik leefde zo goed als vanuit mijn intuïtie of  zoals ik altijd zei/zeg “ik volg m’n gevoel”. Dat werd niet altijd begrepen, maar ik kon niet anders dan naar dat innerlijk weten te luisteren. Voor mij was het niet de angst die sprak, maar m’n hele systeem die zei of ik iets wel of niet moest doen. “Jou komt ook alles maar aanwaaien hè”, hoorde ik als het weer eens mee zat met huisvesting, of als ik een leuke jongen aan de haak had geslagen. Maar zoals het gezegde luidt; “Aan alle goede dingen komt een eind”… 

In 2013 verbrak mijn toenmalige vriend, voor mij totaal out of the blue, onze relatie. Het was een fijne relatie. Ik zag in hem de vader van mijn kinderen, alleen is dat nooit zover gekomen. Ik was toen bijna 36 jaar. Het duurde even voordat ik dat verwerkt had, maar toen de tijd eenmaal rijp was, ging ik als een malle doelgericht op zoek naar een man. De man van mijn kinderen. Samen is leuker, sterker nog, die man gaat mij weer gelukkig maken en natuurlijk de kindjes geven die ik zo graag wil.

Jaren gingen voorbij en ik werd steeds ongelukkiger. Ik had dat niet per se door. Ik had een handvol ( vrijgezelle ) vriendinnen met wie ik elk weekend in de lampen kon hangen. Lekker wijntjes drinken, in ieder geval genoeg om de scherpe randjes eraf te halen of eigenlijk gewoon om even niet meer te hoeven voelen. Dat zag ik toen helemaal niet zo. Ik ben nou eenmaal een gezelligheidsdier en wijntjes drinken hoort daarbij. De kater de volgende dag was vaak dubbel zo pittig. Ik was niet meer alleen maar alleen; ik was nu alleen met een kater. Eigenlijk beleefde ik dat ook niet heel bewust. Het hoorde erbij. Totdat de jaren echt aan me gingen knagen.

Op m’n 39ste had ik nog steeds die vent niet gevonden en ging ik me verdiepen in het alleenstaand moederschap. Ik wist al vrij snel zeker, dat wil ik niet. Ik wil huisje, boompje, beestje en anders niet. Ik liet mijn eicellen invriezen. Hierdoor gaf ik mezelf meer tijd. Ik vervolgde mijn zoektocht naar de ware liefde. Over de mislukte dates kan ik een boek schrijven. Naast de hilarische ( vooral achteraf ) en leuke momenten, was het vooral vaak een deceptie.

Inmiddels was ik 40 jaar en had ik mezelf weggezet als “mislukt”. Ik was alleen, ongewenst kinderloos en woonde drie hoog achter in de binnenstad. Zo wist ik ook een best geinige bovenwoning met de grond gelijk te maken. De zoektocht naar een nieuwe woning, die ik ook graag wilde,  leverde niet het gewenste resultaat op en langzamerhand werd ik apathisch. M’n situatie was uitzichtloos, niks of niemand kon mij helpen. Ik was slachtoffer. Waarom ik? Zo’n leuke meid, hoe is het mogelijk?! Hoe vaak ik dat ook wel niet gehoord heb, maar dat terzijde…

Op een gegeven moment kreeg ik door, wat ik nu aan het doen ben, maakt mij niet gelukkig. Dingen moeten anders, maar hoe en wat dan. Ik had geen idee. Ik begon met hele kleine stapjes. Zoals iedereen zat ik vol vaste patronen en ging daarnaast goed op de lijfspreuk: “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”.

Uit m’n comfortzone gaan deed ik het liefste niet. Gewoon lekker veilig en vertrouwd blijven waar je bent. Want dat was de beste plek om te zijn. Little did I know… Het goede nieuws hieraan was, dat de kleine stapjes me al snel een beter gevoel gaven. Ik was in beweging. Ik keek weliswaar nog steeds naar een plastic glimmende zwarte kandelaar in m’n woonkamer die eigenlijk te wanstaltig voor woorden was, maar ik was nog niet zover om dat te zien. Mijn tijd stond stil en daarmee ook de inrichting van mijn huis. Maargoed, stap voor stap dus, er gebeurde in ieder geval iets.

Ik ontmoette in die tijd een leuke kerel. Beetje mysterieus,dat maakte mij nieuwsgierig. Verliefd was ik (nog) niet, maar het was wel lang geleden dat iemand zoveel met mij deed. Toen hij uiteindelijk de “relatie” na een x aantal maanden verbrak, brak ik ook. Ik belandde in een diep zwart gat. Niet zozeer door hem, maar de breuk was wel de aanleiding om mezelf even helemaal kwijt te raken. Voor zover ik dat niet al was. Ik sliep nagenoeg niet meer. De dagen werden net zo zwart als de nachten. Het duurde niet lang voordat ik doorhad, dat ik het niet meer alleen kon doen. Ik had hulp nodig. En die kreeg ik. In eerste instantie met een goedje wat mij hielp weer beter te slapen. Wat een verademing was dat. En daarnaast door met iemand te praten. Dit had ik in het verleden eerder gedaan, maar ik had nu de kers op de taart gevonden.

Deze vrouw leerde mij controle te krijgen over en anders te kijken naar mijn gedachten en daarmee mijn gevoel. Te kijken naar m’n beperkende overtuigingen en compassievol te zijn voor mezelf. Het ging langzaam beter met me, maar m’n grote doorbraak kreeg ik nadat ik de documentaire “Heb je kinderen?” had bekeken. Een docu waarin vrouwen worden gevolgd die ongewenst kinderloos zijn. Aan het eind van de documentaire zegt één van de vrouwen over haar beslissing geen medisch traject in te gaan en niet voor het alleenstaand moederschap te gaan: “Ik ben meer dan dat wat er niet is”. Die opmerking sloeg in als een bom. Sloeg in en liet mij zien; Jeetje ja, wat ben ik in godsnaam aan het doen!? Ik focus me alleen maar op dat wat er niet is, wat ik niet heb, maar er is zoveel meer. Ik zag het, voelde het en wist, nu ga ik het echt anders doen.

Ik stortte me helemaal in de wereld van persoonlijke ontwikkeling. Later voegde ik daar nog een vleugje spiritualiteit aan toe. Beide zijn nog steeds belangrijk in mijn leven. Mijn grootste ontdekking, tot nu toe, is dat je (duurzaam ) geluk helemaal niet uit de buitenwereld haalt, maar dat je dit kunt vinden in jezelf. Je hebt hier zelf invloed op. Ja echt, jij ook! Ik schreeuwde denk ik het hardst van iedereen: Pas als ik een man vind ben ik gelukkig. En iedereen die dat tegensprak, zeker als deze persoon zelf in een relatie zat, kon de wilgen in. Zij hadden makkelijk praten, ze hadden geen idee. Maar ik moet toch echt bekennen, ik had geen idee… Maar nu wel.

De groei die ik doormaakte was fantastisch. Elk stapje was er één. Inmiddels kon ik van de daken schreeuwen dat ik volmaakt gelukkig was met mezelf. Natuurlijk, de liefde vinden lijkt me nog steeds fantastisch en ik kijk ernaar uit dat hij op het juiste moment in mijn leven komt, maar tot die tijd maak ik er zelf een feestje van.  

Februari 2021. Ineens werd ik onrustig. Borstkanker, hoe voelt dat? Hoe ziet een borst er dan eigenlijk van de buitenkant uit? Voel ik nou wel, of niet iets bij mezelf. Het was niet zo dat ik hier een standaard van had gemaakt in mijn leven, maar iets in mij werd ineens onrustig. Maart 2021; ik voelde toch echt een knobbeltje of eigenlijk meer een soort plakkaat in m’n borst. Ik liet het een vriendin voelen en die adviseerde mij wat ik zelf eigenlijk al van plan was, een afspraak maken bij de dokter. Dat kon snel en het ziekenhuisbezoek wat daarop volgde kwam zowaar nog sneller. Bij de aanblik van de huisarts voelde ik eigenlijk al, dit is niet goed. Ik weet eigenlijk nog steeds niet of zij dit toen dacht, maar ik dacht dit wel te zien in haar ogen. Hoe dan ook kreeg ik begin april 2021 de diagnose uit het ziekenhuis: borstkanker.

Ik weet nog dat ik dacht: “Hoezo, ik hoef niks meer te leren, ik weet nu hoe het leven werkt”. Los van het feit dat ik hierin inmiddels ook beter weet, ik leer mezelf en het leven nog steeds elke dag beter begrijpen, maar het ( de borstkanker ) heeft het me ook wat gebracht. Hier kan ik een aparte blog over schrijven en misschien ga ik dat ook wel doen, maar nu weer even terug naar m’n tijdlijn.

Borstkanker dus. Ik ging ervoor, weg ermee. Met m’n mindset was niks mis, m’n lijf daarentegen takelde langzaam af. Lang verhaal kort, ik ben genezen en gezond verklaard. Begin 2023 heb ik het roer omgegooid. Na 13,5  jaar dienstverband als HR Manager ben ik gestopt bij mijn toenmalige werkgever. Ik heb de HBO opleiding voor gelukscoach succesvol afgerond. En nu ben ik een vrouw met een missie. Het is mijn missie om persoonlijk geluk te vergroten. Ik gun elke single vrouw die niet blij is met haar leven, om liefde en geluk in zichzelf te vinden. Het gevoel van tekort en leegte om te buigen naar een vervuld en een duurzaam gelukkig leven.

Dit ben ik en dit is waarom ik doe wat ik doe.

Liefs, Marja